Het zat er al een kleine twee jaar aan te komen, dat dit tweede volume ooit het licht zou zien. Immers, toen midden 2019 het trio van saxofonist Kurt Van Herck, drummer Eric Thielemans en gitarist Willem Heylen aan de slag ging met voornamelijk het werk van Paul Motian, werd de plaat, die daarvan het resultaat was, gewoon “Cinema Paradiso volume 1” genoemd. Motian-kompaan Bill Frisell was van die plaat meer dan een beetje onder de indruk en hij spaarde de loftrompet niet. Volkomen terecht, want de vele, nogal bekende nummers van Motian kregen een erg mooie nieuwe lezing, ook al omdat de sobere tussenkomsten van pianist Jozef Dumoulin een toetje bleken, dat het geheel werkelijk als “af” liet klinken.

Nu is er dus het tweede volume en een mens is dan, al dan niet omwille van zijn slecht karakter, al snel geneigd te denken dat dat haast vanzelf van iets mindere kwaliteit zal zijn. Nu, die oprisping moest ik al snel weer inslikken…Kennelijk waren de heren die twee dagen van einde juli 2018 gewoon in supervorm , want wat ze ook nu weer klaarspelen met de vijf nummers van Motian, aangevuld met eentje van Michel Legrand (“The Windmills of Your Mind”), eentje van songwriter Tom Wolf (“Ballad of the Sad Young Men” en eentje (“Negative Space #4”) dat ze vermoedelijk ter plekke in elkaar draaiden, is een waar festijn voor de oren.

Toegegeven, de plaat geeft niet al haar geheimen meteen prijs en ik stelde zelf vast, dat ik bij elke nieuwe luisterbeurt nieuwe tonen, accenten, effecten ontdekte en bij sommige ervan nog altijd niet weet of ze nu uit een doosje komen of op een heus instrument gespeeld worden, maar dat is niet erg: een beetje mysterie kan nooit kwaad. Dat Thielemans en Van Herck elkaar met de ogen dicht weten te vinden, ligt eigenlijk een beetje voor de hand: ze spelen al zo lang samen, dat ik denk dat ze elkaars hartslag kunnen voelen. Dat de veel jongere Willem Heylen zich zo ogenschijnlijk moeiteloos komt tussenwurmen, vind ik al een ietsje minder vanzelfsprekend, maar het gebeurt wel; je kunt -enfin, ik kan het toch niet- niet horen dat hij zoveel jonger is dan zijn medespelers.

Over Dumoulin kunnen we kort zijn: die man speelt zelden of nooit een noot teveel en de optelsom van dit alles levert weer een bijzonder mooi resultaat op. Dit zijn ruim 37 minuten muziek van wereldklasse en een nummer als “Circle Dance” is in zijn eentje in staat om mensen, die nooit iets met jazz hadden, in één ruk tot hevige liefhebber om te vormen. Ik las in de perstekst die bij deze plaat hoort, dar de sessie het predikaat “marathon” meekreeg. Dat laat een mens toe te beginnen hopen op nog meer volumes daaruit. In deze Covid-tijden kunnen live release-concerten nog even niet, maar er staat wel een streaming gepland tijdens de komende Leuven Jazz. ’t Is niet wat het zou mogen zijn, maar ik vind dat toch iets om naar uit te kijken!

(Dani Heyvaert)